Ijen vulkaan, Java

Donderdag 9 juli
Ijen vulkaan
We hadden de wekker op 00.30 uur gezet, en ons zo warm mogelijk aangekleed. Het is ier fris en starks op de vulkaan 7 graden. Helaas hier geen leenjassen. Met een minibusje werden we opgehaald en kwamen rond 01.30 dicht in de buurt van het bovenste gedeelte van de Ijen toen het busje horttend en stotend tot stilstand kwam midden op een smalle bergweg. We moesten eruit en stonden met een kapotte bus in de middle of nowhere. We zagen het blue Fire en de sunrise al aan onze neus voorbij gaan. Plotseling maakt de chauffeur een rare manoevre en rijd de achterkant van de bus zo achteruit met een behoorlijke vaart scheef de bush in! Het lijkt alsaf de remmen het begeven hebben of juist vastgelopen zijn. We schrikken allemaal enorm, wat gebeurd er nu????? Tot op vandaag weten we niet wat er nou aan de hand was. maar we werden binnen tien minuten opgehaald door twee minibusjes die vanaf de parkiung bij de Ijen kwamen en men verzekerden ons dat de bagage zou worden nagebracht . We kregen een soort gasmaskers tegen de zwaveldampen in de krater en er ging een gids met ons mee. We begonnen vol goede moed aan de beklimming maar al gauw moest ik Paul en Jerken lossen. Ik kon niet op adem komen en had een hartstikke hoge hartslag. Het ging ruim 3 kilometer steil omhoog ( meerr dan 800 meter hoogteverschil, en na elk bochtje kwam een volgende, de weg was natuurlijk maar een bergpad en het was pikkedonker. Jerken ging met een groepje jonge mannen mee en Paul en ik besloten het wat rustiger aan te doen. Het was echt een ontzettend zware tocht, ruim twee en een half uur bergopwaarts. Ik was echt helemaal kapot. We hadden van een gids een zaklantaarn gekregen en we ploeterden langzaam verder. Op sommige momenten wilde ik het bijltje erbij neerleggen. Bovengekomen was het nog steeds donker. De zwavellucht werd steeds erger en we moesten onze maskers gaan gebruiken. ademen lukte wel maar het beet in onze ogen. Op de rand van de krater was het ijzig koud en we zagen de eerste man met ruim 90 kilo zwavel op de rug het pad naar beneden afdalen. Hij kreunde onder het gewicht. Na enige tijd volgden er steeds nieuwe dragers. Zij winnen de zwavel uit de krater wat word gebruikt voor medicijnen en cosmetica. Ze maken twee keer per dag de route van de parkeerplaats naar boven en dan weer 800 meter diep de krater in. Ze winnen de zwavel en lopen met twee manden vol zwavel op de schouders naar beneden. Hier krijgen ze oneveer 5 ct per kilo, dus rond de 10 euro per dag voor betaald! Deze mannen worden niet oud. Het werken in de zwavel is verschrikkelijk ongezond, maar in verhouding verdient het goed en daarom blijven er mensen die dit werk willen doen. Op de top konden we via een levensgevaarlijk paadje dat ook de zwavelmannen gebruiken 800 meter in de krater afdalen om het Blue Fire te zien, dat is een blauwe gloed als de brander van het gasfornuis diep uit de aarde, en ook om de mannen aan het werk te zien bij het winnen van deze zwavel. We hebben de eerste 50 meter geprobeerd en vonden het toen wel genoeg. De zwaveldampen benamen je de adem en het paadje wt gevormd werd door ongelijke keien en rotsen vonden wij een onverantwoorde aktie om te doen. Tenslotte was de beklimming al geen sinecure. Jerken is natuurlijk met de jongens wel naar beneden gegaan. Wij hebben een plekje op de berg opgezocht waar we straks de zonsopkomst konden gaan bewonderen en natuurlijk het water in de naastgelegen vol gelopen krater. Het was verschrikkelijk koud en we begonnen het koud te krijgen omdat ook onze lichamen vochtig waren van het transpireren. We kropen dicht tegen elkaar aan en zaten ruim een half uur in het donker uit totdat ik Jerken met zijn pet op de krater uit zag klimmen. Hij was kapot, had moeite met ademen vanwege de dampen en had last van prikkende ogen van de zwavel maar………….hij had het blue fire gezien en een stukje zwavel zelf gewonnen en hij was megatrots op zichzelf. tenslotte kom je niet gemakkelijk nog eens op de bodem van een actieve vulkaan. Wij natuurlijk ook, maar op dat moment waren we meer verrukt van de poncho’s die hij in zijn rugzak bj zich had. Na een klein half uurtje kwam rond 05.00 uur eindelijk een klein beetje licht boven de vulkaan uit. Het was bewolkt van de vulkaanuitbarsting op west Java. Toen het uiteindelijk wat lichter werd konden we de omgeving zien die echt prachtig was. Maanlandschap met een kratermeer dat lichtblauw/groen is. We hebben nog een tijdje naar de beulende en steunende zwaveldragers gekeken totdat de kou echt niet leuk meer was. Toen we onderweg naar beneden liepen moest dat zeer langzaam. Nu konden we pas zien hoe steil het pad was en hoe de omgeving eruit zag. De gids vertelde in gebrekkig engels het eea totdat ik halverwege op een ongelijk stuk door mijn enkel ging en een paar meter naar beneden schoof. Gelukkig niks gebroken maar mijn enkel flink verstuikt. Moedig ben ik bijna de hele weg hand in hand met de gids heel rustig naar beneden gelopen. Gelukkig ging dat aardig. Toen we bijna beneden waren maakte ook Paul nog een flinke schuiver, broek kapot en een stoffige fotocamera, maar gelukkig niets ernstigs. Beneden aangekomen hebben we lekker koffie met onze ontbijtbox opgegeten en rond 08.00 uur stond gelukkig onze gecrashte bus met bagage weer klaar en zijn we in ruim twee uur naar de Ferry op west Java gereden. De overtocht naar Bali duurde een uurtje en rond drie uur ‘smiddags stonden we op Bali.
We zouden hier van bus ruilen omdat er mensen op Bali naar verschillende plaatsen gingen. Wij werden met nog 4 mensen uit de bus gezet en Sjoeffff, weg was de bus. De mensen die ons opvingen zagen we druk druk doen en het kwam erop neer dat de bus weg was, zij te weinig geld hadden ontvangen om ons naar bestemming te brengen. Of we maar 30.000 rupiahs per persoon wilden betalen. Dat komt neer op 2,10 per persoon. Dat is niet veel geld maar het gaat om het principe. Twee belgen, twee fransen en wij hadden vervoer reeds betaald en nu moesten we weer betalen. Na wat heen en weer gesteggel hebben we per persoon 15.000 rupias betaald en werden we in een lokale bus gefrommeld tussen de Balinese opaatjes, vrouwen met kippen en manden. Klagen heeft geen zin, dus hebben we onze ogen de kost gedaan en wat met elkaar gesproken en anderhalf uur later werden we netjes langs de kant van de weg afgezet vlak bij ons guesthouse. Het was een grote bungalow met een mooie tuin vlak bij het strand. We zijn heerlijk gaan douchen in onze buitendouche en daarna een lekker eettentje opgezocht. Doodmoe zijn we om 21.00 ons bed in gedoken.

Tijdens het schrijven van dit stukje over gisterochtend vroeg weten we dat ook gisteren een vlakbij de Ijen, mount Raung is uitgebarsten en nu door alle stof en as de vliegvelden hier op Bali en Lombok gesloten zijn. Onderling liggen deze twee vulkanen slechts 40 km van elkaar af.