Lombok

Vrijdag 24 juli
Vannacht hebben we echt heerlijk geslapen. We hadden geen wekker gezet maar we werden toch rond kwart voor acht wakker. Lekker lui even op de warande van ons huisje gezeten en toen via de douche naar het ontbijt. Koffie en thee kunnen we gewoon pakken. Als ontbijt kunnen we kiezen tussen 2 geroosterde boterhamen met elk gewenst soort ei, bijv. scrambled of gekookt of gebakken daarbij boter en homemade jam en vruchtensap of vers fruit óf een bananenpannekoek met vruchtensap of vers fruit. Tegen tienen wandelden we naar het stalletje waar we de scooters gehuurd hadden. De man vroeg ons gelijk wanneer we weer wilden vertrekken want dan wilde hij ons ritje naar het vliegveld wel graag verdienen. Omdat we natuurlijk twee dagen de scooter al hadden gehuurd maakte hij een mooi prijsje van de huur van de scooters en het ritje naar het vliegveld as. zondag. We kunnen de scooters huren voor 60.000 rupia = 4,20 per scooter per dag. Een paar liter benzine erin van 0,70 cent de liter. Maarrrrrr voordat we uiteindelijk op een scooter zitten heeft nogal wat voeten in de aarde. Het duurt al even voordat de scooters er zijn, die worden als het ware op bestelling ergens vandaan gebracht. Mijn scooter, een roze, met het thema Tweety lijkt voor mij gemaakt te zijn. De rood zwarte voor de mannen ziet er stoer uit maar………….achterrem ontbreekt bijna geheel. Paul rijd een stukje en vraagt of er geen andere is waarvan de achterrem het beter doet. Bellen, bellen en bellen en dan komt er een Fast and the Furious achtige zwarte met roest en stof waarvan de achterrem het nauwelijks beter doet. Paul kiest dan toch de rood zwarte en bedenkt zich dat we toch rustig aan karren en op moeten letten. Dan nog de helmen. We komen met drie en er liggen er twee. Allemaal maat groot, groter, grootst. Snel schiet één van de jongens op onze scooter er regelt weer ergens een derde helm. We passen met z’n drieën welke helm wie het beste op kan doen en dan gaan we op weg, ja niet Kuta uit maar eerst naar de benzinepomp. Hier geven ze een scooter met een drup er nog in en dan mag je zelf uitzoeken hoeveel je erin doet. Kan ook! Na elke scooter gevuld te hebben met ruim twee en een halve liter benzine (vol!) gaan we rustig op pad. Het is even wennen want we hebben natuurlijk jaren niet meer op een scooter gezeten maar het gaat prima. We hebben een klein overzichtskaartje van Lombok en we hebben een soort van route uitgestippeld. Ja uitstippelen kan altijd, maar of je dan ook zo rijd? Dat is nog maar de vraag. Eerst rijden we een flink stukje langs de kust, de zee is vele tinten groen/blauw en schitterend om te zien met hele hoge golven. Overal zijn stukken strand ingericht voor surfdudes en girls. Wuivende palmen, cabana achtige rieten en bamboo cafétjes waar Bob Marley de nog steeds niet vergeten is. Hier kan ieder die van bodyboarden of brandingsurfen houd zich keigoed vermaken en alles is er voor ingericht. Honderden jongelui uit alle windstreken zoeken hier aan de zuidkust van Lombok de beste surfspot. Onze weg loopt dood en een aardige lokale meneer helpt ons een einde op weg om weer de weg naar het binnenland te vinden. We rijden door de prachtigste gebieden, met dorpjes, rijstvelden, jungle en weer andere dorpjes. In de dorpjes roept iedereen Hallo! en we banen ons een weg door de armoedigste stukjes Lombok om dan weer via een stuk jungle bij de oostkust uit te komen. Allerlei bamboestokken waaronder plastic vaten van allerlei grootte en kleur gebonden zijn. Een magisch gezicht en dat dát blijft drijven…. Het is begin van de middag en we zien een Warung (eettentje). Hier eten we alle drie een heerlijk bordje vers gemaakte Nasi Goreng met een gebakken eitje erop. We lessen onze dorst met twee liter water en dan zijn we er weer klaar voor. Nog geen halve kilometer verder merk ik wat aan mijn scooter, ja hoor, tuurlijk, lekke achterband. Je gelooft het niet maar op datzelfde moment roepen ze dat ik een lekke achterband heb met z’n tienen vanaf een platje bij een huis en op hetzelfde moment komt er een meneer zeggen dat bij het huis ertegenover de band gemaakt kan worden. We kunnen het bijna niet geloven maar ja hoor, 10 meter verder zetten ze mijn roze gevaarte op de standaard en begint een meneer op zeer traditionele wijze mijn band te plakken. Met rubber en vuur word de band in een persje gevulkaniseerd. Heel primitief maar het werkt. Een van de kinderen die 5 woorden Engels spreekt maakt ons er wel op attent dat we moeten rekenen op een kostenplaatje van 25.000 rupia (1,75!!!). Wij knikken heftig van Ja en kijken elkaar ongelovig aan. Ze lachen zich rot om ons en wij kijken net zo goed onze ogen uit. Na een klein half uurtje zit de band er weer op en betalen we de rekening met een flinke fooi. Honderdduizend keer dag, dag en dag en we zwaaien totdat we de bocht om zijn. Wat een vakantie en wat een feest!! Ergens onderweg ziet Jerken ineens dat een flinke groep mannen met grote tollen en touwen bezig zijn. Remmen, omkeren en kijken. Ze hebben stof rond hun onderarm gewikkeld waar een stevig touw diverse keren omheen geslagen word en zo slaan ze als met het slaan met zwepen tegen de tollen. Ze rollen het touw om de punt van de tol en brengen zo de tol met een flinke zwaai op de grond. Ze mogen elkaars tol hinderen en het komt er grotendeels op neer dat de tol die het langst blijft tollen natuurlijk wint. De tollen zijn wel zo groot als een flinke meloen en gemaakt van metaal. Aan de bovenkant waren ze met felle kleuren versierd. Natuurlijk haalden ze wat trucjes uit zoals draaiende tol op een vinger. Paul mocht het ook een keer proberen en kreeg een draaiende tol op z’n hand gezet. Dat werd natuurlijk heet…..Paul reageerde natuurlijk met auw, dat word heet! en alle mannen lagen helemaal in een deuk, grapje gelukt!! Rond drie uur kijken we waar we ongeveer zijn en rijden we in niemandsland zo tegen een super nette supermarkt aan. Hier kopen we een ijsje en wat koud drinken. We kijken op de kaart wat de beste weg is om terug te rijden. We moeten een beetje rekening houden dat we rond 18.00 thuis willen zijn omdat het dan binnen een kwartier donker is. Op een gaten weg zonder wegbewijzering in Indonesië is geen goed idee…… We rijden weer door ander gebied waar kilometers zoete aardappel word geplant en mais word geoogst. Hier worden we door groepen landarbeiders in de velden echt toegeroepen en nagezwaaid. We kunnen het bijna niet geloven…… Wat een vrolijkheid en vriendelijkheid. Jerken is bijna continue bezig te zwaaien en Hallo te roepen. Tegen half zes komen we weer in Kuta aan en we raken bijna niet uitgepraat wat een fantastische dag dit is geweest. Paul en Jerken rijden toch nog even met de scooter naar de kapper om te zien of hij plaats heeft. Even later zijn ze terug, er stond al een man en vier kinderen. Vandaag maar even niet dan. We verheugen ons nu al op morgen. We zijn blij dat we deze twee dagen op Lombok gekozen hebben om met de scooter te ontdekken. We lopen rond zeven uur naar een gezellig restaurantje waar we vis van de grill op het bord buiten staat. De kok komt zelf vertellen welke verse vis hij aanbeveelt die hij vanmorgen vers van de vissers gekocht heeft. Jerken en ik kiezen de Mahi Mahi, géén idee wat voor soort het is maar het is hier allemaal lekker dus no problemo. Jerken neemt als starter springrolls en Paul en ik een salade. Mmmmmmm,, heerlijk. Ook de Mahi Mahi is heerlijk. Paul heeft een gerecht met kip en krijgt een kippenpoot in heerlijke marinade. We nemen dit keer ijs, pannenkoekjes en fruit toe. Als we naar huis lopen wil Jerken nog even achter armbandjes en T-shirts aan. Paul pakt met hem nog even de scooter en een poosje later arriveren ze met T-shirts en armbandjes. Het is inmiddels bijna half elf en bij elk van ons staat het pitje op bijna uitgaan.


Zaterdag 25 juli

Kuta Lombok
Vanmorgen zijn we bijtijds opgestaan. We wilden niet te laat vertrekken met de scooters vandaag. Ik wilde graag een paar onderbroeken uitwassen en Paul en Jerken hebben alvast eea opgeruimd, scheren en douchen. Tijdens het ontbijt zien we de verhuurder van onze scooters bij ons hotel lopen. Hij heeft mijn scooter omgewisseld want de accu van die scooter was niet zo goed. Ja ja denken wij. Iemand anders heeft zijn oog op mijn mooie roze bike laten vallen. Maar nee hoor, hij start mijn scooter om hem mee te nemen en hij is geeft geen kik. Accu is inderdaad overleden. Wij blij dat de mensen zo met ons meedenken en ons niet ergens in de rimboe voor Piet Snot laten staan. Rond 9 uur vertrekken we, onder een heerlijk zonnetje richting een traditioneel Sasak dorp op ongeveer een 25 minuten rijden. Bij aankomst worden we verwelkomd in het dorp en worden we door een redelijk goed sprekende jongen uit het dorp rondgeleid. Hij verteld honderd uit en we kunnen goed vragen aan hem stellen. Hij verteld welke huizen er zijn. Waarom bepaalde zaken in en aan het huis zo zijn als dat ze zijn. Hij laat de primitieve badkamers zien en de graanschuren. Hij verteld hoe het werkt met vader/moeder en hoe zit het met zonen en dochters. Allemaal zeer interessant. De vloeren van de huizen worden iedere 6 weken vernieuwd. Ze zijn bijvoorbeeld gemaakt van klei van de rijstterrassen en koeien poep. Hier en daar zie je een gouden kookketel. Wanneer ik ernaar vraag blijken het relikwieën te zijn wanneer iemand naar Mekka is geweest. We zouden hier zelfs kunnen slapen. Niemand heeft dit nog gedaan maar we worden hartelijk uitgenodigd. Aan het einde maken we massa’s foto’s. We kopen nog een mooi kleedje. Hiermee ondersteunen we indirect het dorp een beetje. Jerken vond het ook hartstikke leuk om te zien. Blij dat we aan dit traditionele dorp een bezoek hebben gebracht. We rijden verder richting het noorden en onderweg stoppen we bij een stalletje dat drinken heeft. We zitten nog niet of een stok en stokoude man (tenminste zo ziet hij eruit) komt bij ons zitten en houd zijn hand op. Bedelen vinden we niet zo fijn maar we bedenken ons wel dat er voor ouderen geen enkel sociaal plan als opvang is. Kinderen moeten ze verzorgen en als die er niet zijn of niets doen ga je als je zelf niets meer kunt gewoon dood. We bedenken een mooi trucje. We betalen hem een paar centen als we een mooie foto van hem mogen maken, ik weet het klinkt niet sociaal wenselijk maar het is zo vreselijk verleidelijk! Hij vind het prima en neemt in dank een paar centen aan. Na een paar minuten gaat zijn vragende hand weer omhoog en weer omhoog. Wanneer we niet direct reageren wijst hij naar onze drinkflesjes en maakt een drinkgebaar. Hij heeft blijkbaar nog dorst ook! We stappen weer op de scooters, maar niet zonder de man nog een paar centen te hebben gegeven en Paul staat vrijwillig zijn halve flesje Fanta aardbeien af aan de oude baas. Hij zwaait ons zelfs nog na. We rijden door een heel ander landschap dan gisteren. Algauw belanden we in heuvelachtig tot bergachtig gebied. Ook weer schitterend. De mensen spreken je aan omdat veel mensen van de hoofdweg af soms nog nooit een toerist hebben gezien. Vandaar dat zwaaien, roepen en kijken. Bij het Sasak dorp hebben we het ook nog een keer gevraagd en hij zei ook dat het geen probleem was. Zodoende karren we met 30/40 km per uur door het prachtige landschap en rijden we bergje op en bergje neer. De remmen doen het natuurlijk niet zo geweldig dus vooral bergaf moeten we voorzichtig zijn. Paul heeft op de kaart weer een leuk rondje uitgestippeld. De wegen zijn met asfalt dus we rijden prima, maar je voelt hem al aankomen……Op een zeker moment is het wegdek als het ware weg. Over blijft een bergachtige ondergrond met zand , grind en keien. We rijden dapper door, tezamen met de ervaren locals. We rijden stapvoets berg op en weer af en we worden ettelijke keren aangesproken waar we naartoe gaan en wat we hier te zoeken hebben. Ze snappen er niets van waarom we niet naar het strand willen. Wij willen juist het land zien en niet de barretjes en surfende boys en girls. Na zeker een half uur/drie kwartier ploeteren komen we ineens weer op een normale geasfalteerde weg terecht. Blij dat we hier geen lekke banden hebben gekregen. We zoeken een lekker restaurantje voor de lunch en rijden daarna door totdat we tegen 16.00 weer in Kuta zijn. We springen lekker in ons zwembad en zitten een poosje met een drankje op ons terras. Paul werkt zijn administratie bij en Jerken gaat zitten appen. Voor het avondeten hebben we de scooters terug gebracht en daarna bij de meneer van de benzinepomp, die dus ook een restaurantje blijkt te hebben gegeten. Hij heeft twee heerlijke maaltijden buiten de kaart om voor ons gekookt. Voor Jerken en mij een heerlijke visschotel van div. vis en voor Paul lekkere kip op Lombok wijze met heerlijke saus. Smullen geblazen. Daarna pakken we alvast onze rugzakken en spullen in want morgen worden we om 7.30 opgehaald en we willen graag rustig opstaan en ontbijten. In het oerwoud van Kalimantan zal geen Wi-Fi zijn dus tot in Jakarta.