Jakarta / Batavia
Door: Monique
Blijf op de hoogte en volg Paul Monique en Jerken
29 Juli 2015 | Indonesië, Batavia
Woensdag 29 juli
Jakarta
Vlucht vanuit Borneo verliep prima en in 5 kwartier stonden we op de luchthaven van Jakarta. We deden het rustig aan omdat Jerken ook nog erg veel pijn in zijn lies heeft. Met bagage naar buiten en daar krijgen we al snel een taxi die ons in drie kwartier naar ons hotel in het centrum brengt. We waren al gewaarschuwd dat het verkeer in Jakarta een gekkenhuis is en 24/7 vast staat, maar dat valt nu dus erg mee gelukkig. Het is altijd maar afwachten waar je terecht komt, maar het hotel ziet er leuk uit. We worden vriendelijk ontvangen en we hebben dit keer een één persoons kamer voor Jerken en een tweepersoons voor Paul en mij. We zitten op de derde verdieping aan drukke straat waar van alles te doen is. Het hotel ligt in de wijk d, wat vroeger het centrum was van de hoofdstad Batavia (in koloniale tijd tot 1946). We veroveren als eerste de douche, die hebben we vier dagen moeten missen. Heerlijk! . Jerkens kamer is piepklein, een bed en een kleine badkamer, maar hij geniet een half uur lang van de heerlijk warme douche. Wij doen precies hetzelfde. Paul richt het oplaad station in met wel 8 laders en stekkers en ik spring onder de douche. Onze kamer is ook piep, maar de badkamer mag er wezen. We laten Jerken met wat paracetamol een uurtje slapen en rond 18.00 uur gaan we de straat op. Na een poosje besluiten we één van de duizenden Bajaj’s, de Indonesische tuk tuk, te nemen om ons naar een gezellige straat met eettentjes te laten brengen. We proppen ons op het veel te kleine achterbankje en hij scheurt tussen alle verkeer door richting de haven. Hier gaan we bij het eerste de best stalletje zitten waar we sateetjes op de bbq zien liggen. We smullen en laten ons dan belazeren. Hij vraagt voor 3 maaltijden 10 euro! Te veel, de locals betalen 20.000 dat is 1,40. Het is voor onze begrippen natuurlijk spotgoedkoop maar ze moeten niet gaan overdrijven. We doen ons beklag en we krijgen van de 100.000 rupia,s er 5.000 terug. Prijs is dus al gezakt naar bijna 7 euro. Nog teveel maar hier kunnen we mee leven. Even verderop zien we een soort Pasar (markt). Hier kopen we nog een paar stukjes heerlijke soort pandancake, nog warm! 0,35 cent en lekker!!! Nog verder zit een vrouwtje in een wok banaan te frituren, lijkt ons ook lekker. Paul steekt 3 vingers op, ze praat wat, wij verstaan het natuurlijk niet. Maar ze pakt een klein plastic tasje en doet daar 6 gefrituurde bananen in, denken we. Onder het zakje doet ze een dubbel blaadje uit een schrift zodat Paul z’n handen niet verbrand. Omdat ze niet kan zeggen hoeveel het is geeft Paul haar 5.000 rupia ( 0,35) en dat neemt ze aan, schud dat het zo wel goed is en wij smikkelen al blazend de hete bananen op……totdat Jerken erachter komt dat het niet alleen bananen zijn, er zitten ook een soort loempiaatjes bij. Groente in deeg. Ook lekker. Langzaamaan word Jerken moe en nemen we weer een zelfde Bajaj terug naar het hotel. Morgen gaan we Jakarta verder verkennen.
Donderdag 30 juli
Vannacht was een beetje een moeilijke nacht. Jerken had zo ontzettend veel last van zijn lies. Zo erg dat hij er niet van kon slapen en er zelfs ziek van werd. Hij lag alleen in een kamertje dus we hebben de hele nacht over en weer gelopen. De pijn was ondraaglijk en Paul en ik konden niets voor hem doen. Vanmorgen om 6.30 uur is Paul bij de receptie gaan vragen voor een andere kamer zodat Jerken bij ons kan slapen. Gelukkig is de kamer naast de onze een 4 persoons, we mogen dus verhuizen. We gaan al vroeg ontbijten en Jerken wil ook erg even weg, even lopen. Hij kan niet zitten, liggen of staan. We nemen een Bajaj naar de Haven. Hier liggen veel fenisische schoeners,vrachtschepen, Sumatra style en Sulawesi style. Ze vervoeren vracht tussen Sumatra en Java en Sulawesi en Java. Vracht werd er tot voor kort met de hand in en uit geladen. Een oudere indonesische meneer spreekt ons aan en vraagt of we hem als gids voor de haven willen. Hij zou ons een groot gedeelte vanuit de Nederlandse Koloniale tijd laten zien. Het lijkt ons wel wat maar Jerken loopt er ziek en doodmoe bij. We bekijken eerst zo’n fenisische boot van binnen en buiten en stappen dan op een klein motorbootje en vaart hij ons de haven door. Heel leuk. We zien ook de armoedige vissershuisjes waar de vissers al sinds jaar en dag wonen. Dicht bij hun werk en hun leven. Na het boottochtje gaan we de kampong in. Dat is een soort volkswijk waar mensen de manier van leven op het platteland leven. In Jakarta woont meer dan de helft van de bevolking in Kampongs. Sommige zijn echte sloppenwijken zonder electra en water, ander zijn netjes met stenen huizen. Dan gaat het meestal om middenklasse bevolking die weigeren om in flatgebouwen te wonen. In de kampongs woont men dicht op elkaar en word traditioneel geleefd. We lopen er langzaam doorheen en je kunt haast niet geloven dat er mensen onder deze erbarmelijke omstandigheden leven. Alle straten, rivieren en mogelijke ruimte ligt vol met stinkend afval, plastic en rotzooi. Maar het is fantastisch om het van zo dichtbij te zien. Daarna gaan we met een bajaj naar Kota, waar de uit koloniale tijd stammende Nederlandse huizen staan, en waar nog een laatste nederlandse ophaalbrug is uit begin 17e eeuw. Jerken ploetert dapper erachteraan maar eigenlijk gaat het niet meer. We besluiten om te stoppen en zoeken een apotheek om sterkere pijnstillers te kopen en iets om de maag tot rust te brengen. Ook vragen we iets om te slapen. We krijgen het eea te zien maar we hebben het idee dat wij de geneesmiddelen beter kunnen beoordelen dan de apotheker. Maar we zeuren niet, we doen het ermee. Jerken kan wel janken en we gaan snel naar het hotel. Om 11.00 zijn we er en na een douche geven we hem een dot medicijnen en om 11.15 uur slaapt hij gelukkig al! Paul en ik gaan er samen even op uit, zo kan Jerken lekker even slapen. We gaan eerst naar de Maggna Dua Mall gegaan, op 10 minuten loopafstand. Dit is een enorm gebouw van wel 7 verdiepingen helemaal vol met winkeltjes en kraampjes met voornamelijk kleding en huishoudelijke artikelen. Onderweg kopen we hier en daar wat indonesische lekkernijen zoals spekkoek, groene glibber die wat op jelly lijkt en een soort cocoscake. Daarna scharrelen we door de Pasar en steken de weg over naar een ander Pasar. Hier is vooral geluidsapparatuur en fotospullen. Een stukje verder is nog een enorme mall met alleen maar computer artikelen. We kunnen lang niet alles zien en na ruim twee en een half uur gaan we terug naar het hotel. Jerken slaapt nog steeds gelukkig en wij relaxen ook een beetje na de onrustige nacht. Na een tijdje maken we Jerken wakker en is hij er echt een stuk beter aan toe. De pijn is flink afgenomen en hij is ook niet meer zo ziek. We kunnen ons geluk niet op. De rest van de middag blijft het goed gaan en tegen de avond gaan we naar de winkels terug met Jerken. Maar dan blijken de mega malls maar tot 17.00 uur open te zijn. We besluiten morgenmiddag nogmaals te gaan. We nemen een bejaj en laten ons op Jalan Jaksa afzetten, dit zou de backpackerswijk moeten zijn met vele terrasjes, hotelletjes en winkeltjes. Dit valt enigszins tegen. Wel aardig wat eettentjes maar geen toeristen te vinden er zijn ook geen winkeltjes o.i.d. We gaan wel lekker eten in een Indiaas restaurant en ook Jerken zit aardig te eten. Hij houd het ook weer wat langer vol. Na het eten, rond 20.00 uur gaan we weer terug naar het hotel en rommelen we nog wat. We willen niet te laat gaan slapen zodat we morgen nog wat op pad kunnen gaan met Jerken om nog meer van Jakarta te gaan zien. Onze laatste dag hier.
Jakarta
Vlucht vanuit Borneo verliep prima en in 5 kwartier stonden we op de luchthaven van Jakarta. We deden het rustig aan omdat Jerken ook nog erg veel pijn in zijn lies heeft. Met bagage naar buiten en daar krijgen we al snel een taxi die ons in drie kwartier naar ons hotel in het centrum brengt. We waren al gewaarschuwd dat het verkeer in Jakarta een gekkenhuis is en 24/7 vast staat, maar dat valt nu dus erg mee gelukkig. Het is altijd maar afwachten waar je terecht komt, maar het hotel ziet er leuk uit. We worden vriendelijk ontvangen en we hebben dit keer een één persoons kamer voor Jerken en een tweepersoons voor Paul en mij. We zitten op de derde verdieping aan drukke straat waar van alles te doen is. Het hotel ligt in de wijk d, wat vroeger het centrum was van de hoofdstad Batavia (in koloniale tijd tot 1946). We veroveren als eerste de douche, die hebben we vier dagen moeten missen. Heerlijk! . Jerkens kamer is piepklein, een bed en een kleine badkamer, maar hij geniet een half uur lang van de heerlijk warme douche. Wij doen precies hetzelfde. Paul richt het oplaad station in met wel 8 laders en stekkers en ik spring onder de douche. Onze kamer is ook piep, maar de badkamer mag er wezen. We laten Jerken met wat paracetamol een uurtje slapen en rond 18.00 uur gaan we de straat op. Na een poosje besluiten we één van de duizenden Bajaj’s, de Indonesische tuk tuk, te nemen om ons naar een gezellige straat met eettentjes te laten brengen. We proppen ons op het veel te kleine achterbankje en hij scheurt tussen alle verkeer door richting de haven. Hier gaan we bij het eerste de best stalletje zitten waar we sateetjes op de bbq zien liggen. We smullen en laten ons dan belazeren. Hij vraagt voor 3 maaltijden 10 euro! Te veel, de locals betalen 20.000 dat is 1,40. Het is voor onze begrippen natuurlijk spotgoedkoop maar ze moeten niet gaan overdrijven. We doen ons beklag en we krijgen van de 100.000 rupia,s er 5.000 terug. Prijs is dus al gezakt naar bijna 7 euro. Nog teveel maar hier kunnen we mee leven. Even verderop zien we een soort Pasar (markt). Hier kopen we nog een paar stukjes heerlijke soort pandancake, nog warm! 0,35 cent en lekker!!! Nog verder zit een vrouwtje in een wok banaan te frituren, lijkt ons ook lekker. Paul steekt 3 vingers op, ze praat wat, wij verstaan het natuurlijk niet. Maar ze pakt een klein plastic tasje en doet daar 6 gefrituurde bananen in, denken we. Onder het zakje doet ze een dubbel blaadje uit een schrift zodat Paul z’n handen niet verbrand. Omdat ze niet kan zeggen hoeveel het is geeft Paul haar 5.000 rupia ( 0,35) en dat neemt ze aan, schud dat het zo wel goed is en wij smikkelen al blazend de hete bananen op……totdat Jerken erachter komt dat het niet alleen bananen zijn, er zitten ook een soort loempiaatjes bij. Groente in deeg. Ook lekker. Langzaamaan word Jerken moe en nemen we weer een zelfde Bajaj terug naar het hotel. Morgen gaan we Jakarta verder verkennen.
Donderdag 30 juli
Vannacht was een beetje een moeilijke nacht. Jerken had zo ontzettend veel last van zijn lies. Zo erg dat hij er niet van kon slapen en er zelfs ziek van werd. Hij lag alleen in een kamertje dus we hebben de hele nacht over en weer gelopen. De pijn was ondraaglijk en Paul en ik konden niets voor hem doen. Vanmorgen om 6.30 uur is Paul bij de receptie gaan vragen voor een andere kamer zodat Jerken bij ons kan slapen. Gelukkig is de kamer naast de onze een 4 persoons, we mogen dus verhuizen. We gaan al vroeg ontbijten en Jerken wil ook erg even weg, even lopen. Hij kan niet zitten, liggen of staan. We nemen een Bajaj naar de Haven. Hier liggen veel fenisische schoeners,vrachtschepen, Sumatra style en Sulawesi style. Ze vervoeren vracht tussen Sumatra en Java en Sulawesi en Java. Vracht werd er tot voor kort met de hand in en uit geladen. Een oudere indonesische meneer spreekt ons aan en vraagt of we hem als gids voor de haven willen. Hij zou ons een groot gedeelte vanuit de Nederlandse Koloniale tijd laten zien. Het lijkt ons wel wat maar Jerken loopt er ziek en doodmoe bij. We bekijken eerst zo’n fenisische boot van binnen en buiten en stappen dan op een klein motorbootje en vaart hij ons de haven door. Heel leuk. We zien ook de armoedige vissershuisjes waar de vissers al sinds jaar en dag wonen. Dicht bij hun werk en hun leven. Na het boottochtje gaan we de kampong in. Dat is een soort volkswijk waar mensen de manier van leven op het platteland leven. In Jakarta woont meer dan de helft van de bevolking in Kampongs. Sommige zijn echte sloppenwijken zonder electra en water, ander zijn netjes met stenen huizen. Dan gaat het meestal om middenklasse bevolking die weigeren om in flatgebouwen te wonen. In de kampongs woont men dicht op elkaar en word traditioneel geleefd. We lopen er langzaam doorheen en je kunt haast niet geloven dat er mensen onder deze erbarmelijke omstandigheden leven. Alle straten, rivieren en mogelijke ruimte ligt vol met stinkend afval, plastic en rotzooi. Maar het is fantastisch om het van zo dichtbij te zien. Daarna gaan we met een bajaj naar Kota, waar de uit koloniale tijd stammende Nederlandse huizen staan, en waar nog een laatste nederlandse ophaalbrug is uit begin 17e eeuw. Jerken ploetert dapper erachteraan maar eigenlijk gaat het niet meer. We besluiten om te stoppen en zoeken een apotheek om sterkere pijnstillers te kopen en iets om de maag tot rust te brengen. Ook vragen we iets om te slapen. We krijgen het eea te zien maar we hebben het idee dat wij de geneesmiddelen beter kunnen beoordelen dan de apotheker. Maar we zeuren niet, we doen het ermee. Jerken kan wel janken en we gaan snel naar het hotel. Om 11.00 zijn we er en na een douche geven we hem een dot medicijnen en om 11.15 uur slaapt hij gelukkig al! Paul en ik gaan er samen even op uit, zo kan Jerken lekker even slapen. We gaan eerst naar de Maggna Dua Mall gegaan, op 10 minuten loopafstand. Dit is een enorm gebouw van wel 7 verdiepingen helemaal vol met winkeltjes en kraampjes met voornamelijk kleding en huishoudelijke artikelen. Onderweg kopen we hier en daar wat indonesische lekkernijen zoals spekkoek, groene glibber die wat op jelly lijkt en een soort cocoscake. Daarna scharrelen we door de Pasar en steken de weg over naar een ander Pasar. Hier is vooral geluidsapparatuur en fotospullen. Een stukje verder is nog een enorme mall met alleen maar computer artikelen. We kunnen lang niet alles zien en na ruim twee en een half uur gaan we terug naar het hotel. Jerken slaapt nog steeds gelukkig en wij relaxen ook een beetje na de onrustige nacht. Na een tijdje maken we Jerken wakker en is hij er echt een stuk beter aan toe. De pijn is flink afgenomen en hij is ook niet meer zo ziek. We kunnen ons geluk niet op. De rest van de middag blijft het goed gaan en tegen de avond gaan we naar de winkels terug met Jerken. Maar dan blijken de mega malls maar tot 17.00 uur open te zijn. We besluiten morgenmiddag nogmaals te gaan. We nemen een bejaj en laten ons op Jalan Jaksa afzetten, dit zou de backpackerswijk moeten zijn met vele terrasjes, hotelletjes en winkeltjes. Dit valt enigszins tegen. Wel aardig wat eettentjes maar geen toeristen te vinden er zijn ook geen winkeltjes o.i.d. We gaan wel lekker eten in een Indiaas restaurant en ook Jerken zit aardig te eten. Hij houd het ook weer wat langer vol. Na het eten, rond 20.00 uur gaan we weer terug naar het hotel en rommelen we nog wat. We willen niet te laat gaan slapen zodat we morgen nog wat op pad kunnen gaan met Jerken om nog meer van Jakarta te gaan zien. Onze laatste dag hier.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
