Jakarta en Yogyakarta

Ook de aansluitende vlucht vertrok op tijd en landde keurig na een zeven en een half uur in Jakarta. Via een shuttelbusje werden we naar een andere terminal gebracht vanwaar onze derde vlucht van de dag ons in een uurtje naar Yogjakarta zou vliegen. Na het ophalen van de bagage doken we gelijk de drukte en warmte in op zoek naar de chauffeur die ons op zou komen halen . Die service werd ons aangeboden door het guesthouse en wij konden dat aanbod wat ons wel 7 euro zou kosten niet laten gaan. Om kwart over 8 plaatselijke tijd arriveerden we in Yogjakarta. Het guesthouse Grija Wyjilan is ontzettend leuk. Het is een authentiek huis met een soort binnenplaats waar vier tafeltjes met stoelen staan waar je kunt ontbijten en ‘s avonds nog even lekker kunt zitten. Hieromheen liggen 8 kamers. Het is netjes en schoon en de eigenaar is enorm vriendelijk en behulpzaam. Jerken kreeg een bed bij ons op de kamer. Vrijwel meteen zijn we de stad ingedoken. Overal een drukte van belang. Honderden scooters en voor de rest auto’s, busjes, paard en koetsen, becaks: van die fietsen met tweezitters voorop. We scharrelen rustig naar de belangrijkste straat, de Jalan Malioboro. Hier gebeurd het allemaal. Het is er stervensdruk met allerhande soort mensen. We zien marktkooplui, dansers, skaters, stelletjes, mensen met slangen, met uilen en vogels. Sommige mannen kijken alsof ze het nirvana met hun sigaretje net bereikt hebben………. Na verloop van tijd moet er ook gegeten worden. We hadden ons er thuis al op verheugd! Het duurde geruime tijd voordat we buiten de kledingstalletjes en de souvenirs wat etenskraampjes ontdekten. Leuk, een paar lage tafels waaraan je kon aanzitten, idyllisch. Nu nog erachter komen wat ze dan hebben. Tot onze grote schrik zaken we overal een soort wasteilen vol met bij de nek afgehakte kippenkoppen en een paar pannen waarin een soort vlees zat, de vraag was dan alleen: hoelang al. Nergens konden we een eettentje vinden waar ze het voedsel in bakten, wokten, grilden ……….En ook die gehakte nekken en koppen nodigden niet echt uit. Natuurlijk zat de lokale bevolking lekker te smikkelen, maar dit durfden wij met onze voorkeur voor eten uit garageboxen niet aan. Dat viel effe tegen, Jerken kreeg al snel zicht op de KFC, ja dat gaan we natuurlijk echt niet doen! Paul kon maar met moeite zijn teleurstelling verbergen. We sukkelden verder een zijstraat in en tussen de “verdragen onze maag niet stalletjes” zagen we ineens een vrouw met een paarse wollen muts met een wokbrander staan. In haar karretje stond rijst en wat groente, en ja chicken kon ook, maar dan gelukkig niet de nekken en botten! Haar hele gezin bemoeide zich er gelukkig mee zodat we na een kwartiertje heerlijke gebakken rijst hadden met kip en groente erdoor. Als drinken maar lemonthee, dat is gekookt en kan geen kwaad. Wisten wij veel dat overal ongeveer 5 scheppen suiker ingaan. Zo zaten we dus aan de mierzoete thee die lauw was. Ik hield mijn hart vast. We bestelden nog een cap cay omdat dat het gerecht van mijn buurman was en dat zag er met groente zo lekker uit. Het was heerlijk en dat koken op zo’n wok door lokale moeders en oma’s met verse kruiden en ingredienten blijft toch iedere keer weer een traktatie. Na het eten overviel de vermoeidheid ons en probeerden we of we onze afding skills niet verleerd waren bij de becakrijders. Voor 40.000 roepia, dat is 2,80 euro brachten ze ons terug naar het guesthouse. Jerken en ik in de ene, opgepropt en wel en Paul in de andere. Heerlijk, lekker gereden worden en kijken naar alles wat voorbij komt. Om half elf gedouched en wel ongeveer neergevallen.
Zaterdag, 5 juli
We hebben alle drie heerlijk geslapen en aardig uitgerust. Mijn dikke voeten van de reis zijn iets minder dik, maar afijn. Na een ontbijt voor Paul en Jerken van rijst, kippenpoten en gemengde groente en kroepoek en voor mij toast met zo’n lekker klein banaantje kunnen we de nieuwe dag beginnen. We hoefden maar tien minuten te lopen om bij het Kraton, het paleis van de Sultan te komen. Hier betaalden we de entree 21.000 roepia zijnde 1,50 en daarbij moesten we voor de camera en de filmcamera nog elk 0,07 cent betalen. Al vrij snel sprak een meneer ons aan en liep gewoon al vertellende met ons mee naar binnen, ongevraagd vertelde hij alles wat er te zien was en wij lieten dat gewoon zo. Het was enorm interessant en prettig en uiteindelijk konden wij hem met een leuke fooi bedanken. Ondertussen kletsten we over van alles en via hem hebben we een tour voor morgen naar de Borobodur, de Pram Banan en de Merapi vulkaan geregeld. De broer van Imam spreekt ook aardig engels en haalt ons vannacht om 04.00 op om bij zonsopgang de indrukwekkende Borobodur te bezoeken. We verheugen ons nu al. Hierna hebben we het Watercastle bezocht, dit is de ruïne van het badhuis van de sultans van Yogja. Veel steen, tuin en een aantal waterbassins. Prachtige planten die je bij het tuincentrum kunt kopen en met moeite op je raamkozijn in leven probeert te houden! Hier spreekt ons een man aan die zegt dat hij van de security is, maar wij weten dat hij ons graag wil gidsen om zodoende wat te verdienen. Wij vinden het prima. Ook hier zien we met een lokaal iemand veel meer als dat we alleen zouden lopen. We bezoeken met hem de ondergrondse moskee en een prachtige tuin. Hij neemt ons mee de Kampong in, dat is een soort volksbuurt, overvol met huisje aan huisje, overal was en rotzooi, maar iedereen roept hallo en overal groeien de weelderigste bloemen. Ineens zijn we bij het huis van de man. Hij blijkt met zijn broers en ouders ook te Batikken. De prachtigste doeken hangen en staan in de kleine ruimte. We willen eigenlijk best iets kopen, maar we zijn er pas net en we hebben nog zo lang. We willen graag eerst verder kijken. Niemand dringt aan. Een paar straatjes verder stuiten we op een soort terrasje waar een civetkat in een bench ligt. Het is inmiddels midden op de dag en we hebben dorst, we besluiten dus even te pauzeren. Een man haalt de civetkat uit de bench en we kunnen kijken en aaien. Deze katten zijn zeer beroemd omdat ze de koffievruchtjes eten en de pitjes uitpoepen. De pitjes worden uit de poep gehaald en van de schil ontdaan. Wat overblijft word gedroogd en licht geroosterd en zo ontstaat een bepaald aroma (hahahaha). Omdat de ontlaste bessen moeilijk te vinden zijn, is de prijs zeer hoog en is de koffie exclusief. Honderd gram koffie kost hier ongeveer 30 euro. In Nederland een veelvoud hiervan. De vader verft op een Herman Brood achtige manier shirts. Ziet er fantastisch uit. Jerken wil wel graag zo’n T-shirt en onderhandeld als een echte zakenman om het shirt voor de beste prijs te kopen. Inclusief de prijs bedingt Jerken een foto met de maker van het shirt. Erg leuk! Hierna laten we ons weer met twee becaks naar een museumpje brengen en gaan we op zoek naar wat te eten. Nu vinden we vrij snel een lekker tentje en proberen weer wat nieuws uit. Heerlijk! Hierna zijn we naar Sosrowijan gegaan. Dit is een backpakkers wijk waar veel tourbureautjes zijn. Hier hebben we een drie daagse tour voor overmorgen geboekt voor beklimming van de Bromo vulkaan, trekking naar de Ijen vulkaan en de overtocht naar Bali. Tevreden wandelen we de rest van de dag door de wijk en zijn we nog een poos aan het zoeken voor een dunne india broek voor Paul en een lange mouwenshirt voor de koude top van de Bromo vulkaan. De broek was geen probleem, het shirt is nog niet gescoord. We eten nog wat en laten ons rond 20.00 door een man met koets en paard naar huis brengen. Jerken doet nog wat aan social media en Paul en ik zitten op het binnenplaatsje wat uit te rusten en lekker te borrelen. Dag 1 was een succes!